Fietsbubbel

Donderdag 20 september 2018

Legnaro – Pra 40 Km gefietst

Fietsbubbel

Tijdens het voorbereiden van deze reis viel mij al op dat de campings nogal dungezaaid zijn in de Po-vlakte en omdat ik niet naar Venetie door rijd, komt er een andere verdeling van afstanden per dag uit en in combinatie daarmee wel of geen camping. Gisteravond ben ik na een lange warme dag in Legnaro aangekomen en vind het wel genoeg. Ik blijf tot half acht bij Drago Pasticceria Caffetaria zitten en fiets dan Legnaro uit op zoek naar een plek waar ik mijn tent vannacht ‘ in het wild’ op kan zetten. Die heb ik al snel gevonden aan de oever van het riviertje Bacchiglione. Het is een redelijk vlakke strook gras dat net gemaaid is. Prima! In het schijnsel van de maan zet ik mijn tentje op en blaas mijn matje op. Inmiddels ken ik alle onderdelen van mijn uitrusting dusdanig goed, dat ik blind en enkel op gevoel alles kan vinden.

Nog even een gorgelmomentje en met de kippen op stok. Om 01.00 uur schiet mij opeens door mijn hoofd dat ik mijn telefoon bij Drago heb laten liggen, die ik daar aan het infuus had gelegd.
Straks eerst maar terug dus en dan kan ik daar ook meteen ontbijten met verse koffie.
Om 07.00 uur zit ik op de fiets met alles weer ingepakt en 17 minuten later ben ik bij Drago. Zij blijken elke morgen om 06.00 uur open te gaan en ’s avonds om 19.30 uur te sluiten. 7 dagen in de week, pffff…
De eigenaresse heet Isabella Trolesse en is een uiterst vriendelijke vrouw. Ze heeft mijn telefoon netjes bewaard en ik bestel een croissant met confiture en een americano. Isabella heeft 3 maanden geleden haar Pasticceria geopend en het is er nu al druk met Italianen. Een aanrader om iets lekkers bij de koffie of thee te bestellen. Het adres is Via Roma 43 Legnaro en Isabella spreekt goed Engels.

Als je met een dergelijke reis bezig bent op de fiets, kom je al snel in een ‘fietsbubbel’ terecht.
Je bent eigenlijk alleen maar bezig met fietsen en waar je vandaag naar toe gaat. Uiteraard ook continu aan het genieten van alles dat voorbij komt. Je vergeet welke dag en datum het is, dat er in Nederland allerlei dingen zijn waar je daar dagelijks druk mee bent en dat je daar ook nog huis en haard hebt. Het is heerlijk en ik ben niet de enige die dit zo ervaart.
Het is – en ik heb dit al eerder geschreven – wel heel erg fijn om regelmatig fijne en lieve berichten uit Nederland te ontvangen en laatst zelfs een uit Zweden, waar ik kennissen heb wonen.

Op een terras in Monselice probeer ik de regionale spaghetti met kleine stukjes gebakken spek, een zacht gekookt ei er over en peper. Heerlijk! Ik heb ontdekt dat hier in Italie bij veel gemeentehuizen gratis Wifi is en terwijl ik mijn mail zit te checken komt er een bericht binnen van Gerard. Zij (het duo Marc en Gerard) volgen de hoofdroute van Reitsma, terwijl ik de Venetië route volg. We zijn elkaar dus uit het oog verloren, maar nog niet uit het hart. Gerard appt dat hij het derde deel van de Reitsma boekjes kwijt is geraakt. Hij gaat nu dus iets te ver met spullen achter laten. Ik fotografeer zo’n beetje mijn hele deel 3 en stuur de foto’s door. Ook stuur ik maar meteen voor de lol alle alarmnummers van de ANWB aan hen door, want die zullen ze misschien ook nog nodig hebben als het zo door gaat.
Zo, weer een biertje verdient.

Het blijft toch nog wel een dingetje om op een acceptabele afstand een camping te vinden. Ik ga voor Calcatonega net voorbij de plaats Pra. Het is bloedheet op de fiets. De meters geven 34 graden aan, maar het voelt veel warmer. Daarnaast zijn er vandaag opeens heel veel vliegen en die combinatie rijdt niet lekker. Ik ben dan ook blij dat ik na zo’n 40 kilometer en vroeg in de middag Calcatonega bereik. Het is een bedrijf dat grote feesten kan verzorgen, hebben een barbequerestaurant en verhuren kamers. Als ik vraag of ik mijn tentje op mag zetten voor de nacht, wordt er druk in het Italiaans overlegt. De mevrouw spreekt Engels en zegt mij dat het niet kan omdat de kamers verhuurd zijn en daardoor de badkamer niet beschikbaar is. Als ik daarop zeg dat ik alleen maar een tuinslang met koud water nodig heb, gaan opeens alle Italiaanse deuren voor mij open. Ik krijg de sleutel van een hotelkamer met badkamer, die ik tot vijf uur kan gebruiken en voor de nacht en ochtend krijg ik toegang tot een toiletruimte die inmiddels in gebruik is als opslagruimte, maar dat zal mij worst wezen. Ik heb een plek voor de nacht. Sta met mijn tentje in het tuinterras naast de dansvloer. Bellissimo!

Het is een heerlijk rustige plek om te verblijven en eerlijk gezegd was ik daar ook wel even aan toe.
Nu maar hopen dat er vanavond geen gigantisch feest losbarst tot diep in de nacht….nou ja, is misschien ook wel weer gezellig.
Morgen rijd ik naar Ferrara, dan heb ik ook het tweede boekje van Reitsma aan flarden gefietst.
Dopingarts Michelle Ferrari werd in 1953 geboren in Ferrara. Hij werd vooral bekend door klanten zoals Lance Armstrong en Aleksandr Vinokoerov. Momenteel zit hij een gevangenisstraf uit voor het verlenen van EPO aan een biatleet.
Onder Ferrara ligt Imola, waar het legendarische racecircuit Autodrome Enzo e Dino Ferrari is.
En etappe 13 van de Giro d’Italia 2018 ging van Ferrara naar Nervesa della Battaglia.

En een van de beste/slechtste smoezen van een wielrenner die op doping betrapt is komt vind ik wel van Tyler Hamilton, die in 2004 op bloeddoping betrapt werd.
Zijn excuus? Uit tests bleek dat er met zuurstof verrijkt bloed van iemand anders door zijn aderen stroomde. Inderdaad, gaf Tyler toe, ‘bloed van mijn tweelingbroer die overleed toen we in de baarmoeder zaten en wiens foetus in mijn lichaam terecht gekomen is’.

Pfff, hoe verzin je het.

Het is ondertussen een heerlijke avond hier bij Calcatonega en ik ga nog even wat muziek luisteren. Ik sta in de relaxmodus, dus maar een rustig nummer….Versace on the floor.

Ciao amici!

Als je wilt reageren doe dat dan vooral, ik vind dat leuk en je krijgt altijd antwoord.